S.Fiction 1859 | Track 4 : รึเปล่า ?

Title: Life in Different Sound

Fandom: Katekyo Hitman Reborn ! (c) Amano Akira

Paring: 1859 (Hibari * Gokudera)

Rating: PG13

Author: Devilz79

--------  T r a c k   4   :  รึ เ ป ล่ า  ------------------------------------------

ประตูไม้สีน้ำตาลเข้มเปิดพลั่วะออกมา ตามด้วยร่างเพรียวที่ในปากคาบขนมปังแผ่นเอาไว้ ใบหน้าที่ประดับด้วยผมสีเงินฟูๆ เหลียวมองซ้ายขวา เมื่อพบเจอเป้าหมายริมฝีปากนั้นคลี่ออกมาบางๆ มือข้างหนึ่งเกี่ยวรองเท้าให้เข้าที่ ก่อนจะใช้เท้าอีกข้างนั้นเขี่ยประตูห้องให้ปิดแล้วหมุนลูกกุญแจล็อค


สองเท้าก้าวลงบันไดที่มีแผ่นหลังสีดำยืนหยุดอยู่อย่างรวดเร็ว


โกคุเดระ ฮายาโตะพลิกข้อมือที่สวมนาฬิกาขึ้นมาดู เวลาบนหน้าปัดพาให้คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างงุนงง แต่ความคิดนั้นก็ต้องสะบัดหายไปเมื่อแขนแตะถึงสัมผัสเย็นของอะไรบางอย่างที่พาให้สะดุ้ง


ตากลมเหลือบมองที่ท่อนแขนตนเอง กล่องนมสีขาวสะอาดตามีตัวอักษรสีดำพาดเป็นชื่อยี่ห้อ


“หะ...” เปล่งเสียงออกจากลำคอด้วยความไม่แน่ใจ ค่อยเอื้อมมือไปรับกล่องนั้น แม้จะยังไม่ได้คำตอบอะไรจากดวงตาสีดำที่ยังไร้ความรู้สึกอย่างน่าหมั่นไส้


...เบา


ความรู้สึกแรกหลังจากที่เอื้อมมือไปรับกล่องนมนั้นมาไว้กับมือ โกคุเดระขมวดคิ้วจะหันไปถามถึงความแปลกๆ แต่เมื่อสะบัดข้อมือแล้ว


แก่ก แก่ก...


เสียงเศษนม (?) ที่เหลือเพียงก้นของกล่องดังราวกับจะหัวเราะเยาะให้กับความพลาดท่าของคนหัวเงินที่ถือนมกล่องนั้นมาไว้ในมือเสียแล้ว


ฮิบาริ เคียวยะมองคนที่ยืนหยุดนิ่ง แต่มือบีบกล่องกระดาษจนยับย่นไม่เหลือซาก ไหล่หนาภายใต้เสื้อคลุมสีดำไหวไปมาเบาๆ ใบหน้าและดวงตายังราบเรียบไม่บอกอารมณ์เหมือนเคย


แต่สำหรับโกคุเดระ ฮายาโตะ นักเรียนม.ปลาย โรงเรียนนามิโมริ สภาพกำลังยืนถือกล่องนมที่มีเพียงเศษเสี้ยววิญญาณของนม อารมณ์ ไม่สามารถบรรยายได้


เขาเห็น...ไอ้รอยยิ้มสะใจของไอ้บ้าฮิบารินั่น เขาเห็นชัดเจน... !!

ไม่แน่ใจ...กับท่าที
แต่รู้ว่ามีความหมาย (?)

“โอ้ โกคุเดระ” เสียงทักทายพร้อมรอยยิ้มสดใสปรีเปรมของยามาโมโตะ พาให้คนโดนทักถอนหายใจอย่างเนือยๆ แล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ของตัวเองอย่างเซ็งชีวิต


นอกจากตอนเช้าจะตื่นสายกว่าปกติแล้ว ยังจะได้กินแค่ขนมปังแผ่นเดียวอีก


“วันนี้มาสายนะเนี่ย...” ยามาโมโตะผู้เริงร่าเดินยิ้มเข้ามาคุยกับเพื่อนที่ไม่ได้มีท่าทางเริงร่าต้อนรับเช้าวันใหม่เอาเสียเลย


ร่างบางมองนาฬิกาข้อมือ แล้วกลับไปมองหน้าคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามตัวเอง...ไอ้นี่มันพูดจริงหรือกวนประสาทวะ ปกติแล้วเขาไม่เคยมาก่อนเวลานี้ด้วยซ้ำไป...หมายถึง...ช่วงก่อนหน้านี้น่ะ


“แต่ว่าไปช่วงนี้นายก็มาเช้านะ เกิดไรขึ้นเหรอ?” สีหน้าไม่ค่อยอยากรู้อยากเห็นฉาบบนใบหน้าของนักกีฬาหนุ่มอย่างเต็มที่ พาลให้คนเซ็งชีวิตหงุดหงิดเอาได้ง่ายขึ้น


เขามาเช้าเหรอ...เฮอะ
ไม่ได้เป็นเพราะใครหรอกน่า


เท้าเล็กใต้รองเท้าถีบขาโต๊ะอย่างหงุดหงิดเมื่อคนผมสั้นยังพยายามจะชวนคุยสัพเพเหระที่วันนี้เขาไม่มีอารมณ์จะคุยสุดๆ เขาไม่เข้าใจเลยว่าชีวิตของยามาโมโตะไปกอบโกยไอ้ความอารมณ์ดีกับรอยยิ้มที่มีจนล้นหลามนั่นมาจากไหน...ผิดกับอีกคน


ครึ่ก


กล่องนมสีขาวเลื่อนออกมาจากลิ้นชักโต๊ะ

ได้พบกัน อยู่ทุกวัน
แต่ฉันไม่เคยมั่นใจ

“อะ สวัสดีครับคุณเคียว” รองประธานหนุ่ม (?) ในทรงผมรีเจนท์อันเป็นตำนาน เปิดประตูห้องรับแขกแล้วชะงักเมื่อเห็นผู้เป็นหัวหน้านั่งอยู่เบื้องหลังโต๊ะทำงานแล้ว


คุซาคาบะเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าวันนี้ท่านประธานของเขาดูเหมือนจะอารมณ์ดีกว่าวันปกติเล็กน้อย...เท่าที่สัมผัสได้แค่เล๊กกกกน้อยน่ะนะ แต่นั่นแหละมันคือเรื่องที่น่าประหลาดใจแห่งยุคเชียวนะ !


ฮิบาริหลังกองเอกสารเงยหน้าขึ้นมามองลูกน้องที่เดินถือซองเอกสารเล็กๆ เข้ามา ก่อนจะก้มหน้าอ่านแผ่นกระดาษตรงหน้าต่อ


“เอ่อ...คุณเคียวครับ นี่เป็นเอกสารจากกระทรวง เรื่องนักเรียนแลกเปลี่ยนครับ” ชายร่างหนาวางซองสีน้ำตาลลงบนโต๊ะของผู้คุมกฎแห่งนามิโมริ ตามปกติแล้วอาจารย์ก็จะเป็นผู้อนุมัติเหมือนโรงเรียนอื่น แต่ว่าก่อนที่เอกสารจะผ่านไปยังมือของอาจารย์ฝ่ายต่างๆ นั้น รายชื่อต้องถูกบันทึกเข้ากับคณะกรรมการฯ เสียก่อน


ฮิบาริพยักหน้ารับรู้กับการมาถึงของเอกสารนั้น


“ช่วงนี้คุณเคียวมาโรงเรียนช้ากว่าปกตินะครับ”


ไม่ทราบว่าสิ่งใดในสากลโลกดลใจให้คุซาคาเบะเอ่ยปากพูดกับผู้เป็นนายในเรื่องนี้ ทั้งๆ ที่เรื่องดินฟ้าอากาศก็ไม่เคยพูดถึงกันมาก่อน...และก่อนที่คุซาคาเบะจะได้รู้ตัวว่าช่วงนี้ควรไปทำบุญสะเดาะเคราะห์เพราะโดนสิ่งชั่วร้ายเข้าครอบงำสมองส่วนการพูด สายตาที่ดูเหมือนจะ ‘อารมณ์ดี’ ในความรู้สึกของคุซาคาเบะกลับทิ่มแทงร่างหนาจนแทบจะทะลุไปกองกับพื้น


“ข...ข...ผมขอตัวออกไป...ตรวจที่ประตูก่อน...นะครับ” เหมือนลิ้นมันจะจุกคอเสียดื้อๆ โชคดีที่คุซาคาเบะไหวตัวทัน สามารถพลิกสถานการณ์ให้เป็นไปอย่างราบรื่นอย่างเส้นยาแดงผ่าแปด (เหรอวะ?)

สองขายาวก้าวฉับๆ ออกไปโดยไม่ต้องรอคำอนุญาตจากอีกฝ่ายแม้แต่นิดเดียว ถึงจะไม่อนุญาตเขาก็จะไม่ทนอยู่ในห้องที่เหมือนมีธนูมาเสียบตามตัวเขาแบบนี้หรอก ให้ตายเถอะ


หรือเขาจะมองผิดไป...ความอารมณ์ดีแห่งยุคน่ะ มันหมดสิ้นไปแล้วสินะ
ชายร่างหนาเดินออกจากประตูไปด้วยบรรยากาศมาคุติดตัว เจ้าพลาดแล้ว คุซาคาเบะ เท็ตสึยะ


ฮิบาริมองแผ่นหลังที่ค่อยๆ ไกลออกไปของผู้เป็นลูกน้อง
เขาไม่ได้มาโรงเรียนช้าเสียหน่อย...แต่เพราะคนบางคนมันมาสายกว่า...ต่างหากล่ะ


ร่างโปร่งเอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้ นึกถึงใบหน้าบูดเบี้ยวที่เต็มไปด้วยความโมโหของคนผมเงินแล้วมันอดไม่ได้ที่จะแค่นหัวเราะออกมา เรื่องเมื่อเช้าเขาไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งอีกฝ่ายเลย แต่ก็...นะ


มือยาวเอื้อมหยิบเอกสารที่คุซาคาเบะวางทิ้งไว้ใน เปิดผนึกที่ปิดซองออก แล้วดึงกระดาษแผ่นสีขาวที่อยู่ข้างในนั้นออกมา อักษรคันจิตัวใหญ่ที่เขาคุ้นเคยดีปรากฏ ภาพถ่ายที่แนบคู่มาด้วยยิ่งสร้างความชัดเจน


ฮิบาริทิ้งเอกสารแผ่นนั้นลงบนโต๊ะทำงานอย่างไม่ใยดี

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

“เฮ้...โกคุเดร๊าาาาา~” เสียงตะโกนมาแต่ไกล พาให้ร่างเล็กต้องหันรีหันขวางหาต้นเหตุของเสียง ที่มันดังลอดผ่านลูกกรงของสนามกีฬา พร้อมกับนักกีฬาตัวสูงที่โบกไม้โบกมืออย่างเอาเป็นเอาตาย “ยังไม่กลับเหรอ?”


โกคุเดระย่นคิ้วกับคำถาม ถ้าเขากลับไปแล้ว ไอ้คนที่ยืนหัวเงินตรงนี้มันใครกันล่ะ แต่เพื่อเป็นการรวบรัดตัดความ คนผมเงินเลือกที่จะตอบกลับไปสั้นๆ “เออ”


“ฉันกลับด้วยเอามั้ย?” อีกฝ่ายยังคงตะโกนถาม พาให้คนโดนถามทำหน้าย่นเพิ่มเข้าไปอีก...ไม่ได้ปรารถนาเลยเฟ่ยยย


คนตัวเล็กพลิกดูนาฬิกาข้อมือ “ไม่ต้องเว้ย แกซ้อมบ้าๆ บอๆ ของแกต่อไปเลย ฉันจะกลับแล้ว” ตะโกนตอบกลับไป แล้วเดินไปยังจุดหมายของตัวเองในตอนแรกก่อนที่จะโดนยามาโมโตะทักไว้ มือเล็กกระชับหนังสือเล่มหนาในมือ


นักกีฬาหนุ่มพยักหน้ารับคำตอบของเพื่อนอย่างงงๆ เข้าใจหรอกนะว่าจะกลับแล้ว...แต่ว่าทางที่โกคุเดระเดินไป มันคือทางตัวอาคารไม่ใช่หรือไง ? ตรงข้ามกับประตูโรงเรียนชัดๆ


...แล้วอะไรคือ ‘จะกลับแล้ว’ ?


ยามาโมโตะยิ้มออกมาเบาๆ เมื่อนึกได้ว่ามี ‘อะไร’ ที่อยู่ที่ตัวอาคารในเวลาเย็นๆ แบบนี้






“คุณเคียวครับ เอกสารที่คุณเคียวขอไว้มาแล้วนะครับ ส่วนอันนี้เป็นจดหมายร้องเรียนอะไรสักอย่างถึงคุณเคียว ผมเลยไม่ได้เปิดดูก่อน” คุซาคาเบะยื่นเอกสารอีกกองให้กับคนที่ครองตำแหน่งหัวหน้า ก่อนจะเหลียวมองออกไปข้างหน้าต่าง แล้วพบกับภาพแปลกประหลาด


...ในช่วงไม่กี่วัน...หรือสัปดาห์ที่ผ่านมา


“อะ...นั่นมันโกคุเดระ ฮายาโตะนี่ครับ”


ด้วยชื่อนั้น เรียกให้คนผมดำเงยหน้าขึ้นมองคนที่เอาเอกสารมาให้แล้วเคลื่อนตัวไปยังหน้าต่างของห้องรับแขก มองลอดผ่านกระจกบานใสไป...เรือนผมสีเงินที่ตกลงตามแรงโน้มถ่วงของโลกจากการก้มหน้าอ่านหนังสือเล่มเก่าในมือ แผ่นหลังเล็กดูจดจ่อกับเนื้อหาในกระดาษเหล่านั้น


เป็นภาพที่แปลกตา แต่คุ้นเคยดี


“เท็ตสึ นายตรวจสอบความเรียบร้อยของอาคารเรียน แล้วถ้าจะกลับก็กลับไปได้ หนังสือพวกนี้ฉันจะมาดูพรุ่งนี้” เสียงเรียบสั่งการพลางลุกขึ้น เกี่ยวเสื้อคลุมที่พาดไว้บนเก้าอี้ขึ้นมาคลุมไหล่


“ครับ?”


“ฉันจะกลับแล้ว”


คำพูดนั้นพาให้คุซาคาเบะขมวดคิ้วนิดๆ การเปลี่ยนแปลงของผู้เป็นนายในช่วงที่ผ่านมาก็ทำให้เขาค่อนข้างงุนงง เพราะเมื่อก่อนนั้น ยากมากกับการที่ฮิบาริ เคียวยะจะกลับก่อนพระอาทิตย์จะตกดิน และบางวันคนคนนั้นก็ยังจะนอนเอาที่โรงเรียนเสียดื้อๆ ด้วยซ้ำไป


“ได้ครับ คุณเคียว” คุซาคาเบะเรียนรู้ที่จะรับคำสั่งมากกว่าการตั้งคำถาม จากสายตาทิ่มแทงเมื่อตอนเช้า แม้ตอนนี้เขามีคำถามมากมายจะถามออกไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่การเป็นรองประธานกรรมการรักษาระเบียบ ก็สอนเขาว่า...ชีวิตคนเรามีค่านัก (!?)


ฮิบาริ เดินออกจากห้องรับแขกของตัวอาคารโดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม


คุซาคาเบะก้าวเท้าไปยังกรอบหน้าต่าง โกคุเดระ ฮายาโตะยังนั่งอ่านหนังสือท่าเดิม เด็กหนุ่มที่ซัดกับกรรมการรักษาระเบียบอย่างพอฟัดพอเหวี่ยง คนที่ดูเหมือนจะดึงดูดการต่อยตีมาเป็นประจำและก็เหมือนจะกำลังดึงดูดเจ้านายของเขาเสียด้วย


เฮ่อ...คงเป็นแม่เหล็กดูดการต่อยตีตัวแม่เลยสิน้า ~

ได้พบกัน อยู่ทุกวัน
แต่ฉันไม่เคยมั่นใจ

เสียงเท้าที่แตะลงบนพื้น เรียกให้คนที่จดจ่อกับตัวหนังสือละสายตา แล้วเอี้ยวตัวกลับไปมอง ก่อนจะหันกลับมากราดสายตาผ่านหน้ากระดาษ จดจำเลขหน้า ค่อยปิดหนังสือเล่มนั้นลงแล้วยืดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้


คนตัวสูงที่มีเสื้อนอกสีดำพาดบนบ่ามองคนที่กำลังลุกขึ้น


ร่างเล็กก้าวเดินออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว พอๆ กับฝีเท้าที่ก้าวตามมาติดๆ กัน

จะต้องทำยังไง ก็ไม่รู้
ยังเฝ้ามองเธออยู่ ทุกคืนวัน

เสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามายังหน้าห้อง พาให้คนผมเงินที่ซ่อนตัวอยู่หลังประตูค่อยๆ แง้มประตูเปิดออกมา แล้วเหลือบสายตามองผ่านช่องว่างของบานไม้สีเข้ม เป็นร่างสูงโปร่งในเสื้อนอกสีดำเดินผ่านประตูนั้นด้วยฝีเท้ามั่นคง ก่อนแผ่นหลังนั้นจะค่อยๆ ลับหายไปกับมุมเลี้ยวของบันไดทางขึ้น-ลง


โกคุเดระ ฮายาโตะเม้มปากแน่นสนิทราวกับไม่ต้องการให้เกิดเสียงใดๆ มือเล็กที่จับคาที่ลูกบิดกำลังจะดึงมันเข้ามาให้ปิดสนิทเหมือนเดิม ทว่า...เสียงฝีเท้าที่แผ่วเบากว่าเดิม แต่ไม่สามารถหลบจากโสตประสาทของคนหูดีอย่างโกคุเดระได้นั้น พาให้ร่างบางชะงักมือค้างเอาไว้


เขาเห็นฮิบาริเดินกลับมาจากทางบันไดด้วยเสียงที่เงียบกว่าเดิม...แล้วมาหยุดยืนที่หน้าห้องเขา


ตากลมมองภาพตรงหน้าแล้วย่นคิ้ว มือเล็กลากบานประตูที่แง้มออกให้ช่องว่างแคบลงกว่าเดิม ร่างสีดำนั้นยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูแล้วถอนหายใจ ก่อนที่ดวงตาคมกริบคู่นั้นจะเลื่อนมาสบกับสายตาของคนหลังประตูอย่างพอดี


บ้าน่า...เจ้านั่นไม่รู้หรอกว่าเขาแอบมองอยู่


สองแขนยาวยกขึ้นกอดอก อิงแผ่นหลังเข้ากับระเบียง ใบหน้าเรียบเฉยอันไร้ความรู้สึกนั้นคล้ายจะกำลังยิ้มออกมาเบาๆ ในสายตาของคนที่ลอบสังเกตการณ์อยู่


อะไรฟระ ! เจ้าฮิบาริยิ้มอะไรของมัน


คนตัวเล็กบึ้งหน้าอย่างหงุดหงิดกับภาพที่ตัวเองสัมผัสได้ คิ้วเรียวมุ่นขมวด เสียงฮึดฮัดส่งออกมาจากลำคอเบาๆ มือเล็กที่กำลูกบิดเอาไว้เผลอผลักไสมันออกมาเบื้องหน้า และตัวเองก็เพิ่งทราบหลังจากที่ถลาออกมาจากบานประตูมาเผชิญหน้ากับร่างที่ทำหน้านิ่งในชุดสีดำมืด


ฮิบาริยืนกอดอก


“ยิ้มบ้าอะไรของแกนักวะ ไอ้เจ้านี่!” พูดเสียงดังใส่คนที่ยืนอยู่เฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรแม้แต่นิดเดียว


ฮิบาริไหวไหล่แล้วหัวเราะในลำคอเพียงเบาๆ และนั่นก็เพียงพอต่อการทำให้คนผมเงินรู้สึกอยากจะโวยวายใส่หน้าเสียเหลือเกิน และความรู้สึกนั้นก็ถูกทวีคูณด้วยคำพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ


 “ออกมาได้แล้วเหรอ โกคุเดระ ฮายาโตะ?”


เจ้าของชื่อร้อนหน้าผ่าว เท้าเล็กหันไปเขี่ยประตูห้องให้ปิดดังปัง ก่อนจะรีบล็อคกุญแจแล้วสับเท้าออกไปจากเบื้องหน้าของอีกฝ่ายให้รวดเร็วมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ สองเท้าก้าวสลับลงบันไดอย่างรวดเร็วจนร่างเล็กนึกอยากจะกระโจนลงไปข้างล่างให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย


ไม่รู้ว่าอะไร...แต่ตอนนี้เพิ่งเข้าใจคำว่าแทบแทรกแผ่นดินหนี


ฮิบาริก้าวเท้าตามการเดินของเจ้าของห้องที่เขายืนอยู่เมื่อครู่ รอยยิ้มจางแต้มไว้บนใบหน้าเรียบเฉย

ไม่แน่ใจ กับท่าที
แต่รู้ว่ามีความหมาย

“สวัสดีครับ คุณเคียว” คุซาคาเบะเอ่ยต้อนรับผู้เป็นนายที่เดินเข้ารั้วโรงเรียนมาด้วยท่าทางสงบนิ่ง ในขณะที่ก่อนหน้านั้นไม่กี่นาที เขาเห็นร่างฟึดฟัดของโกคุเดระ ฮายาโตะเดินเข้ามา


เหมือนกับโลกหมุนผิดด้าน...
วันที่นักเรียนต่างชาติผมเงินคนนั้นจะมาก่อนประธานกรรมการฯ นี่มันเป็นเรื่องที่หายากจริงๆ นะ


“เท็ตสึ สงสัยอะไรรึไง?” เสียงนิ่งเรียบเอ่ยถาม พาให้เจ้าของชื่อใจหายวูบก่อนจะปรับสีหน้าและความคิดให้มาเป็นปกติ มือหนาใหญ่โบกปฏิเสธ ก่อนจะก้มหน้าเอ่ยคำขอโทษที่ผู้เป็นนายไม่ได้ใส่ใจนัก


ฮิบาริเหลือบตามองศีรษะที่ก้มลงมองพื้น ก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วก้าวเท้าเดินต่อ


คุซาคาเบะเงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังที่ถูกเสื้อนอกสีดำคลุมทับเอาไว้ ถ้าเป็นปกติแล้วเขาคงโดนฟาดไปแล้ว ไม่มีคำถามว่าสงสัยอะไร หรือรอการปฏิเสธของเขาหรอก ร่างหนาถอนหายใจหนักๆ ออกมา ถึงจะสงสัยไปก็ไม่ได้มีประโยชน์และอย่าหวังว่าจะได้รับคำตอบใดๆ


เป็นลูกน้องคุณเคียวนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยนะครับ แหม่...





ฮิบาริ เคียวยะผ่อนปลายเท้าเมื่อเห็นร่างเพรียวในชุดเครื่องแบบที่ไม่เรียบร้อยนัก กำลังยืนหน้าหน้าให้หน้าต่าง ลมแผ่วยามเช้าพาให้เรือนผมนั้นปลิวสะบัดมาข้างหลัง แผ่นหลังที่มีเสื้อลู่ตามลมนั้นเรียกให้คนที่กำลังยืนมองเลิกคิ้วออกมา


มาทำอะไรถึงที่นี่ ?


ห้องรับแขกของโรงเรียนที่ถูกเปลี่ยนมาเป็นห้องของประธานกรรมการรักษาระเบียบไม่ได้อนุญาตให้สัตว์กินพืชงี่เง่าเข้ามา แต่เวลาแบบนี้พวกกรรมการรักษาระเบียบก็ไปอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน ไม่มีใครมาเฝ้าความเรียบร้อยของที่นี่


แน่นอน...ถึงมันจะอยากมาเฝ้า เขาก็ไม่อนุญาต


“ฮ....โกคุเดระ ฮายาโตะ” เสียงเรียกที่หลุดไปคำแรกชะงักไว้ แล้วเรียกด้วยชื่อเต็มแทน เสียงที่ไร้ความรู้สึกพาให้เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือกแล้วหันขวับมาอย่างรวดเร็ว


มาตั้งแต่ตอนไหนฟระ !


ฮิบาริมองคนที่สะดุ้งแล้วหันขวับมา เรียวปากยกยิ้มเบาๆ แล้วให้มันจางหายไปอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาคมกวาดมองร่างตรงหน้าแล้วเห็นสิ่งที่มันดูผิดปกติที่อยู่ในมือของโกคุเดระ ฮายาโตะที่ทำหน้ายับ ราวกับคนอารมณ์ไม่ดี


“มาทำอะไร?”


เอ่ยถามเสียงนิ่ง แม้จะพอคาดเดาคำตอบบางอย่างได้ แต่...เขากลับไร้ความมั่นใจในคำตอบนั้นโดยสิ้นเชิง ร่างสูงแค่นหัวเราะกับความคิดของตัวเอง พาลให้โกคุเดระที่ยืนอยู่ยิ่งทำหน้ามู่ทู่เพราะนึกว่าอีกฝ่ายกำลังหัวเราะเยาะตัวเอง


“ไม่ได้มาทำไรเฟ่ย...น่ารำคาญ”


โวยวายขึ้นมาแล้วลงส้นเท้าหนักๆ กับพื้นระเบียง คิ้วหนาเข้ารูปขมวดมุ่นแล้วเดินผ่านคนตัวสูงกว่าเล็กน้อยไปอย่างรวดเร็ว สองมือกำจนรูปทรงมันบิดเบี้ยว


คนผมดำระบายลมหายใจยาวๆ ออกมา ก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปคว้าข้อมือเล็กให้เจ้าตัวหยุดชะงักอยู่กับที่


แต่ว่า...ฮิบาริน่าจะคิดผิด เพราะถึงแม้เขาจะคว้าแขนนั้นเอาไว้ได้ แต่ไอ้เจ้าหัวหงอกเงินนี่ไม่มีท่าทางว่าจะหยุดได้ง่ายๆ เลย สองเท้าในรองเท้ากีฬายังก้าวฉับๆ แม้อัตราเร็วจะลดลงก็ตาม พาให้คนที่คว้าขมวดคิ้วหงุดหงิดไปอีกคน


....แบบนี้มันน่าขย้ำให้ตาย !


“ฮายาโตะ !!” เสียงนิ่งเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยเสียงที่ดังขึ้นมาอีกระดับ คนหัวเงินขมวดคิ้วจนแทบจะผูกกันเป็นโบว์หยุดเดินแล้วพลิกตัวหันกลับมาอย่างรวดเร็ว


เมื่อแรงเหวี่ยงบวกกับแรงดึง...


“ชะ...เฟ่ยยยยยยย !!!” คนผมเงินอุทานเสียงดังเมื่อตัวมันถลาเข้าไปหาคนที่ทำหน้ามาคุ สองเท้าจิกกับพื้นเพื่อหยุดการเคลื่อนที่ที่มิได้ปรารถนา มือข้างหนึ่งที่ไม่ได้ถูกรั้งเอาไว้ยกขึ้นมาเพื่อเป็นการ์ดไม่ให้ต้องปะทะกับเจ้าหัวดำนั่นโดยตรง


แปะ...


กล่องนมสีขาวทรงประหลาดเพราะมันบิดเบี้ยวจากการบีบแน่นของโกคุเดระ ฮายาโตะ ประดับไว้บนใบหน้าของฮิบาริ เคียวยะที่ในเวลานี้แทบจะมีควันประหลาดพุ่งออกจากหัว


ปุ้ก...
แล้วมันก็ตกลงบนพื้น


ดวงตากลมสีเขียวกระพริบถี่ แหม่...ไอ้ความหงุดหงิดเมื่อกี๊มันหายไปไหนหมดน้า ~


มือเล็กสะบัดข้อมือออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่ายด้วยแรงทั้งหมดที่มี กลับหลังหันพร้อมจะวิ่งหนีความโกรธตรงหน้า ตามปกติแล้วคนอย่างโกคุเดระ ฮายาโตะไม่เคยวิ่งหนีศัตรู


แต่ฮิบาริ เคียวยะ...ไม่ใช่ศัตรู (มั้ง ??)


“จะไปไหน...” เสียงเย็นแช่แข็งขาที่กำลังจะออกวิ่ง ฮิบาริก้าวเข้ามาล็อคคอคนที่เริ่มทำหน้าไม่สบอารมณ์ ก่อนจะย่อเข่าลงไปเก็บกล่องนมสีขาวที่ร่วงอยู่บนพื้น ออกแรงลากร่างที่กำลังโวยวายลั่นตึกเข้าไปโยนแหมะไว้ในห้องนั่งเล่นของโรงเรียนนามิ

ได้พบกัน อยู่ทุกวัน
แต่ฉันไม่เคยมั่นใจ

เสียงริงโทนดังขึ้นมารอบที่สิบ หากแต่ผู้เป็นเจ้าของได้แต่นั่งมองหน้าจอไปกระพริบอยู่เฉยๆ ในขณะที่อีกคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามมองเหยียดมาเมื่อเห็นชื่อผู้ที่โทร.เข้ามา


‘ไอ้บ้าเบสบอล’


โกคุเดระแทบอยากจะพุ่งเข้าไปรับสายแล้วตะโกนด่าไอ้คนในสายให้ได้ระบายอารมณ์สักสองสามยก แล้วกำชับว่าหยุดโทร.จิกได้แล้ว ที่บ้านเลี้ยงด้วยข้าวเปลือกหรือไง...


แต่ว่า...


“นายจะให้ฉันนั่งตรงนี้ทำบ้าอะไรว้า...” โวยวายออกมาเสียงเบา ใบหน้าฉาบไปด้วยความหงุดหงิดที่ผสมกับความงุนงง ตอนแรกนึกว่าจะถูกอัดจนเละ แต่ไอ้บ้าหัวดำนี่กลับลากให้เขามานั่งเฉยๆ แล้วมองมันเจาะนมกินอย่างสบายใจ


“ไม่รู้สินะ”


โกคุเดระนิ่วหน้ากับคำตอบที่ได้รับ ไม่ใช่คำตอบที่น่าพอใจเลยสักนิด ไอ้อารมณ์ที่เหมือนเด็กๆ ของไอ้บ้าข้างห้องเขานี่มันคืออะไรฟระ !


“ไอ้บ้า” สบถขึ้นมาเบาๆ แต่แน่นอนว่าตั้งใจให้อีกฝ่ายได้ยิน เพราะงั้นแม้จะโดนมองกลับด้วยสายตาเขียวปั้ด คนผมเงินมิได้สะทกสะท้านใดๆ ทั้งปวง “ถ้าแกไม่มีอะไร...ฉันไปนะ”


ลุกขึ้นแล้วคว้าโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมา พร้อมกับที่เสียงแผดร้องมันดังขึ้นมาเป็นรอบที่สิบเอ็ด


ป๊าดดดดดดดดดด ! ไอ้บ้านี่ญาติทำอยู่ NTT docomo รึไง กลัวสายสัญญาณว่างนักรึไงฟระ !


มือเรียวดีดฝาพับให้เปิดขึ้นแล้วตบมันลงเหมือนเดิม ว่าไปแล้ว...แล้วเขาจะมานั่งอยู่ตรงนี้ทำไมให้ยามาโมโตะมันจิกตั้งสิบสาย หากจะเดินออกไป แน่นอน ว่าต่อให้ต้องลงไม้ลงมือในยามเช้า มันก็ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับคนอย่างโกคุเดระ ฮายาโตะอยู่แล้ว


“เดี๋ยว...” เสียงเรียกเหมือนคนไม่มั่นใจ ทำให้คนที่คิดสะระตะในหัวหยุดความคิดตัวเองแล้วมองกลับไปยังต้นเสียงอย่างงุนงง เขาคิดว่าเขาคงหูฝาด...ที่คิดไปเองว่าได้ยินเสียงแบบนั้นจากปากของเจ้าหัวดำนี่


“อะไร?”


ฮิบาริหรี่ตามองคนที่ลุกยืนขึ้น แล้วค่อยยืดตัวลุกขึ้นยืนตาม แต่ว่าตัวเองกลับเดินไปยังกระจกบานใหญ่ที่มองออกไปจะเห็นเกือบทุกอาณาบริเวณของโรงเรียนนามิโมริแห่งนี้


“เปล่า จะไปไหนก็ไป”


ออกปากไล่ ยิ่งพาให้คนฟังอยากจะถลาเข้าไปสกายคิกส์กันสักรอบ แต่เมื่อมองออกไปตามสายตาของร่างสูงกว่า เขาเห็น...เก้าอี้ยาวตัวหนึ่งข้างสนามหญ้า


โกคุเดระเผลอยกริมฝีปากขึ้น ก่อนจะก้าวเท้าออกไปจากห้องรับรองโดยมีแผ่นหลังสีดำอยู่ในสายตา

จะให้ทำยังไง
ก็ไม่รู้...

“เฮ้ โกคุเดระ” เสียงแปดหลอดอันรบกวนวิถีชีวิตของโกคุเดระมาทั้งวัน พาให้คนผมเงินต้องหันกลับไปมองคนที่วิ่งหน้าตาร่าเริงเหมือนกระต่ายน้อยในป่าใหญ่ด้วยใบหน้าที่มีคำถามแปะไว้ว่า อะไรอีกกกกกกก !


นักกีฬาหนุ่มหัวเราะร่าเริงใส่หน้าของคนที่ไม่ได้มีอารมณ์ร่วม คอนทราสกันสุดๆ “นี่ พรุ่งนี้ให้ฉันไปรับมั้ย นายจะได้ไม่มาโรงเรียนสายอีก” ชักชวนด้วยความบริสุทธิ์ใจ (?) แหม...ก็วันนี้กว่าจะมาถึงห้องเรียนได้ เขาต้องโทร.ตามไม่รู้จักกี่สาย แถมไม่ยอมรับสักสายอีกด้วย


โกคุเดระกระดกยิ้ม ก่อนจะยกมือห้าม “ไม่ต้อง แกมาทางไหนแกก็ไปทางเดิม”


“อ้าว...งั้นเหรอ” เกาหัวแกรก ทำหน้าเสียดาย “งั้น วันนี้กลับพร้อมกันป่าว แวะบ้านฉันก็ได้นะ วันนี้พ่อทำซาชิมิด้วย” พ่อหนุ่มร่างหนาเร่งทำการตลาดตัวเองอย่างรวดเร็ว ทว่าการตลาดนั้นต้องล้มเหลวเนื่องจากผู้รับสารไม่ตรงกลุ่มเป้าหมาย


“ไม่เฟร้ยยยย แกไปทางไหนก็ไปทางนั้นเลย” สองมือผลักไหล่ของคนที่ยังยิ้มแย้มอารมณ์ดี นี่มันไปสูบกัญชามาใช่มั้ย !!! เขาจะแจ้งตัดมันออกจากการเป็นนักกีฬาประจำโรงเรียนนนน !


ยามาโมโตะพยักหน้าเข้าใจก่อนจะบอกลาพร้อมยกมือบ๊ายบาย ที่ทำให้คนตัวเล็กกว่าต้องโบกมืออย่างส่งๆ เพื่อไล่ให้ตัวกวนใจกลับไปเสียที


โกคุเดระเดินตรงไปยังม้านั่งตัวยาวที่เขานั่งอยู่เป็นประจำ ตัวเดียว...กับที่เขามองมันเมื่อเช้า พร้อมๆ กับสายตาของใครบางคน


หนังสือเล่มหน้าถูกเปิดหน้าที่เขาจำไว้ ตัวหนังสือสีดำจากหมึกพิมพ์ยาวเรียงลงมาอย่างเป็นระเบียบ มือเรียวขยับแว่นตาให้เข้าที่ก่อนจะกวาดสายตาอ่านเนื้อหามันต่อไป


เสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาพาให้คนที่เริ่มอ่านขมวดคิ้วแล้วปิดหนังสือโดนคั่นไว้ด้วยนิ้วมือ หันหน้าไปตามเสียงที่ได้ยิน ร่างในชุดยูนิฟอร์มถูกระเบียบตั้งแต่เช้าจรดเย็นกำลังหยุดอยู่ในสายตาของเขา


ร่างเล็กไหวไหล่


“ยังอ่านไม่ถึงไหนเลย”


พูดเปรยออกมาเบาๆ แล้วยัดหนังสือเข้าไปในกระเป๋านักเรียนเหมือนเดิม พร้อมถอดแว่นสายตาเก็บไว้ในกล่องแล้วยืดตัวลุกขึ้นมา


สายตาสีดำสนิทจ้องมองดวงตาคู่เขียว เจ้าของร่างที่ยืนนิ่งอยู่เช่นกัน ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายผละสายตายออกมาเอง

ยังเฝ้ามองเธออยู่...ทุกคืนวัน
ดูเหมือนมีอะไรอยู่ใน ดวงตาคู่นั้น

สองเท้าก้าวเข้าไปลดระยะห่างระหว่างคนสองคน ก่อนที่ทั้งสองร่าง จะก้าวเดินไปในจังหวะเดียวกัน

บอกฉันให้รู้อยู่ทุกวัน
ว่าเธอมีใจอยู่เหมือนกัน

รึเปล่า ?

El Fin

สวัสดีค่ะ -_______________,-

ฟิคนี้จะกลายเป็นฟิคประจำปีด้วยความขี้เกียจของข้าพเจ้าเอง

ฟิคที่เขียนตั้งแต่ปีน้ำท่วม จนปัจจุบัน จะหมดปี 56 แล้ว เพิ่งได้มาแค่ 4 ตอน โอมายยย...

ก็...ขอฝากด้วยนะคะ :)

ใครอยากจะเม้นต์ที่ไหนก็ตามสะดวกเลยจ้า (เราเข้า exteen ยากมาก)

ก็ภาษาอาจจะดรอปลงไปฮวบๆ

แต่ตอนนี้ขอเวลาป้าฝึกเขียนหน่อยนะ ป้าแก่แล้ว หลงๆ ลืมๆ

ใครว่างๆ จุดไฟให้ป้าที... 5555

แต่ก็ขอบคุณทุกคนที่ยังไม่ลืมเด็กตัวน้อยๆ คนนี้นะคะ ปิ๊งๆ :3

ปล. Track 5 ถ้า Forecast ไม่ผิดพลาด ปีหน้าชัวร์ค่ะ 55555555555555555555555555555555

//กว่าจะถึงเวลานั้น แม่ยก 1859 อย่าเพิ่งหมดโลกไปก่อนนะคะ พลีสสสสสสส ~~