S.Fiction 1859 | Track 3 : Untitled

Title: Life in Different Sound

Fandom: Katekyo Hitman Reborn ! (c) Amano Akira

Paring: 1859 (Hibari * Gokudera)

Rating: PG13

Author: Devilz79

--------  T r a c k   3   :  u n t i t l e d  ------------------------------------------

เขาว่ากันว่า...คนบ้ามักจะไม่เป็นหวัด

โกคุเดระ ฮายาโตะในชุดนักเรียนที่ไม่ค่อยเรียบร้อยนักกำลังเงยหน้ายืนมองอพาร์ทเมนต์ที่ตนเองอยู่ด้วยใบหน้ายู่ยี่และยับย่นจนคนที่เดินผ่านไปมาไม่กล้ามองด้วยความกลัวว่าจะต้องมีเรื่องชกต่อยในเวลาแบบนี้

ในเวลา...ที่ต้องเร่งฝีเท้าเพื่อให้ทันโรงเรียนเข้า

ร่างเล็กจ้องมองระเบียงทางเดินอยู่อีกประมาณห้านาทีแล้วพ่นลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย สองเท้าเล็กก้าวเดินกลับไปกลับมาอย่างน่าปวดหัว โทรศัพท์มือถือถูกควักออกมาเป็นรอบที่ร้อยเพื่อดูเวลาที่มันสามารถสรุปได้เป็นคำว่า ‘สายแล้ว’

แต่กระนั้นโกคุเดระ ก็ไม่มีท่าทีว่าจะเดือดร้อนมากไปกว่าการที่ชะเง้อคอมองดูความว่างเปล่าของระเบียง

ร่างเล็กที่พ่นลมหายใจออกมาอีกรอบต้องสะดุ้งเมื่อโทรศัพท์ในมือสั่นและแผดเสียงฟ้องว่ากำลังมีคนโทร.เข้ามา นิ้วบางดันฝาโทรศัพท์ก่อนจะเบะปากเมื่อเห็นชื่อคนที่โทร.เข้า ก่อนจะกดรับแต่โดยดี

“โกคุเดระ นายอยู่ไหนเนี่ย ทำไมยังไม่มาโรงเรียน?” เสียงกระวนกระวายของคนจุ้นจ้านในความคิดของโกคุเดระแทรกเข้ามาเมื่อเขาเอาโทรศัพท์แนบหู

“เออ เดี๋ยวไปนี่แหละ” คนผมเงินรีบแทรกคำพูดก่อนที่เขาจะโดนบ่นอะไรออกมายืดยาว แล้วกดตัดสายทิ้งไปอย่างเร่งรีบ ยัดโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง เงยหน้ามองระเบียงอพารท์เม้นต์ชั้นที่ตนเองพัก แล้วถอนหายใจสั้นๆ ออกมาครั้งหนึ่ง ค่อยตัดใจละสายตาแล้วหันเท้าวิ่งไปในทิศของโรงเรียน

...บางทีเขาอาจจะยังช้าเกินไป

---------------------

ร่างเล็กหยุดยืนหน้าประตูโรงเรียนด้วยสภาพเหงื่อท่วมตัว ใบหน้าเรียวนิ่วลงเมื่อพบว่าเขารีบมาเพื่อจะพบว่าประตูหน้านั้นกำลังมีการวุ่นวายจากเจ้าพวกคณะกรรมการอะไรบ้าบอทั้งหลาย

ดวงตากลมกวาดมองไปทั่วๆ ราวกับจะหาใครสักคน

และคิ้วเรียวต้องขมวดนิ่วเข้าไปอีกเมื่อพบว่า...เขาไม่พบ ‘ใครสักคน’ ร่างเล็กหยิบโทรศัพท์ที่มันดังขึ้นเป็นรอบที่ล้านแปดขึ้นมาดูแล้วกดตัดสายไปเมื่อเป็นชื่อของยามาโมโตะที่โทร.เข้ายิก สองเท้าในรองเท้าผ้าใบเดินผ่านประตูไปอย่างไม่หยี่ระต่อคนชุดดำที่กำลังหันมามองเขาด้วยความสนใจ

...มาสาย !

คนตัวใหญ่ที่ทำทรงผมแปลก ในปากคาบก้านอะไรสักอย่างเดินเข้ามาหาเขาด้วยใบหน้าจริงจัง เรียกให้โกคุเดระกลอกตาด้วยความรำคาญ ให้ตายเถอะ....เขาไม่ได้อยากจะเจอเจ้าพวกนี้

ที่เขาอยากเจอน่ะ....

หือ !?

ร่างเพรียวชะงักความคิดของตัวเอง เมื่อโดนเสียงใหญ่เข้มพูดอะไรสักอย่างที่มันไม่เข้าหู...อื้มมม ไม่ค่อยเข้าหูจริงๆ ด้วยแหละ ก่อนจะรู้ตัวหมัดแข็งก็ลอยไปประทับบนใบหน้าของคณะกรรมการชุดดำเสียแล้ว โกคุเดระมองมือตัวเองแล้วฉีกยิ้มขึ้นมาน้อยๆ

โชคดีนะ...ที่วันนี้ได้วิ่งวอร์มมาก่อน ไม่งั้นคงลำบาก

---------------------

“เฮ้ยยย ! โกคุเดระ ทำไมนายเละเทะแบบนี้เนี่ย!” เสียงโวยวายเสียงดังออกจากปากของเด็กหนุ่มนักกีฬา เมื่อเห็นสภาพเพื่อนของตัวเองมอมแมมราวกับลูกหมาไปเล่นคลุกฝุ่นมา เพียงแต่บนใบหน้าขาวๆ มีรอยช้ำ รอยถลอก และคราบเลือดเล็กๆ น้อยๆ แต่มันก็ไม่ใช่ชีวิตปกติอยู่ดีนั่นแหละ

คนโดนทักตีหน้ารำคาญก่อนจะปัดมือที่จะเข้ามาจับออกอย่างไม่แยแส แล้วเดินไปนั่งบนเก้าอี้ของตัวเอง ท่ามกลางสายตาสนอกสนใจของทุกคนในห้อง เพียงแต่แต่ละคนต่างไม่กล้าเข้ามาไถ่ถามเพราะเกรงว่าจะโดนลูกหลงอารมณ์ของอีกฝ่ายน่ะเอง

“เรื่องของฉันน่า”

“นายไปตีกับใครมา?” ยามาโมโตะตามมาถามถึงที่โต๊ะ กรอบหน้าคมสันนิ่วเหมือนกำลังคิด แล้วก็เอียงคอไปมา “จะบอกว่ากรรมการ...แต่ว่าวันนี้ฮิบาริก็ไม่มานี่หน่า หรือนายทะเลาะกับคุซาคาเบะเอาน่ะ ? หรือมีเรื่องกับเด็กโรงเรียนอื่นเหรอ?” คาดเดาเหตุผลนานา แต่หากทั้งประโยคนั้นจะเรียกให้โกคุเดระเงยหน้าขึ้นมามอง

“เมื่อกี๊นายบอกอะไรนะ?”

“หะ? บอกอะไร” คนโดนถามทวนคำถามหน้าเหวอ เขาบอกอะไร เขามีแต่ถาม แถมยังเป็นคำถามที่ไอ้ตัวข้างหน้าไม่ยอมตอบเขาด้วยนะ

และเป็นที่แน่นอนด้วยว่า ทั้งวัน...ยามาโมโตะไม่ได้คำตอบอะไรอีกเลย

ฮิบาริไม่มา...

นับเป็นเรื่องที่ค่อนข้างน่าแปลกประหลาดใจ โกคุเดระ ฮายาโตะคิดแบบนั้น...เมื่อดูจากสภาพนักเรียนในโรงเรียนเขาที่ทำอะไรในสิ่งที่ไม่เคยทำ เช่น วิ่งแหกปากตะโกนอยู่ที่ริมระเบียง หรือทำอะไรห่วยๆ อย่างเช่น...

“เฮ้ย...คิดว่าเท่หรือไง”

เด็กหนุ่มหัวโล้นหน้าตาคล้ายพวกเด็กแว๊นซ์ปากซอยผลักไหล่เล็กของคนผมเงินที่เดินมาเงียบๆ ส่งเสียงเอะอะหาเรื่องโดยมีพวกลูกกระจ๊อกหัวเราะร่าตามมาข้างหลัง สภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยไม่ได้ต่างกับตัวเขามากเท่าไรหรอก แต่เขาแน่ใจว่าการมีเรื่องทุกครั้งเขาไม่เคยเข้าไปหามันก่อน

เป็นครั้งที่สองที่โกคุเดระ ฮายาโตะนึกได้ว่ากรรมการรักษาระเบียบที่นี่ชื่อฮิบาริ เคียวยะ

ถ้าเจ้านี่อยู่ก็น่าจะดี....ละมั๊ง

“เฮ้ยย มันเงียบว่ะ”

พี่โล้นซ่าหันไปบอกกับลูกน้องแล้วระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ซึ่งเจ้าของดวงตาสีเขียวที่กำลังมองอย่างเบื่อหน่ายนั้นไม่เห็นว่ารอบตัวเขาจะมีอะไรน่าหัวเราะตรงไหน มีแค่...ความกากของไอ้คนตรงหน้าเสียมากกว่า

และก่อนที่เสียงหัวเราะนั้นจะได้หยุดลงอย่างเป็นทางการ เป็นครั้งที่สองของวันที่ร่างเล็กรู้สึกตัวว่ามือของเขาอัดเข้าไปเต็มหน้าอีกฝ่าย อืม...รู้สึกว่าจะหนักกว่าตอนที่ลงบนหน้าเจ้าพวกกรรมการชุดดำอะไรนั่นอีกนะ

“อ๊ากกกกกกกกกกกก แกมัน...” หมันลุ่นๆ ตรงมายังใบหน้าที่เป็นฟกช้ำอยู่แล้ว แต่สำหรับคนที่เพิ่งจะผ่านการต่อยตีมาหมาดๆ ไม่ทำให้โกคุเดระโดนหมัดนั้นง่ายๆ เขาได้แค่คิดในใจ

ถ้าฮิบาริอยู่...ก็น่าจะดี

เขาคิด

---------------------

ยามาโมโตะถอนหายใจเป็นเฮือกที่สองหมื่น นอกจากจะต้องมาเห็นหน้าเพื่อนที่เป็นรอยช้ำเพิ่ม หน้าเขายังโดนมาบ้างแน่ะ ถ้าไม่ใช่ว่าเหตุการณ์ตะลุมบอนที่เรียกให้นักเรียนหลายคนไปมุงดูด้วยความสนใจ เขาเองก็สนใจ...และแปลกใจว่าวันนี้พวกกรรมการรักษาระเบียบหายไปไหนหมด

อ่อ ไม่หมดหรอก แต่มีแค่คุซาคาเบะกับลูกน้องไม่กี่คนที่เขาพอจะเห็น

และเมื่อชะโงกหน้าไปดูเห็นผมเงินๆ ที่คุ้นตานั้นกำลังสะบัดพร้อมกับมือที่กำแน่น โดยมีนิ้วกลางที่ยืดขึ้นมาพร้อมจะกระแทกใบหน้าของคนที่อยู่ใต้ร่างตัวเองให้หงายหมอบ โดยไม่ทันระวังว่าข้างหลังมีอีกสองคนที่โงนเงนขึ้นมาจากอาการเมาเลือดจะประทุษร้ายจากด้านหลัง

ยามาโมโตะเลยต้องโดดเข้าไปขวางพร้อมกับรับหมัดไม่หนักมากมาเสียแทน

โคตรพระเอก...

(แต่ไม่ใช่เรื่องนี้หรอกนะ)

“วันนี้มันวันอะไรเนี่ย...” เสียงบ่นดังขึ้นมาอย่างหงุดหงิด ไม่ใช่ทั้งเสียงของโกคุเดระและยามาโมโตะ แต่เป็นเสียงของหมอแก่เจ้าของห้องพยาบาลประจำโรงเรียน ที่เกาหัวแกรกเพราะเขาเริ่มขี้เกียจจะนับแล้วว่าวันนี้เขาทำแผลให้กับพวกนักเรียนกี่คนกัน ไหนจะจากการชกต่อย ไหนจะจากการตกระเบียงเพราะเล่นซน

“ปกติไม่เคยมีอะไรแบบนี้นี่หว่า แกรู้มั้ยฮะ ฮายาโตะ” เอ่ยปากถามคนที่นั่งทำหน้าเซ็ง แล้วกดสำลีชุบยาลงบนมุมปากที่แตกเพราะโดนกระแทก พาให้คนโดนทายาสะดุ้งแล้วถีบตัวออกจากเจ้าหมอโรคจิตแต่โดยเร็ว

“ไม่รู้เฟ่ยยยย เอามานี่ ฉันทำเองได้น่า” คว้าสำลีพันก้านจากมือคนในชุดกาวน์ที่หัวเราะฮ่าๆ อย่างสบายอารมณ์ แล้วกดเข้ากับแผลตัวเองอย่างลวกๆ ทำไงได้ ก็มันแสบนี่หว่า

ยามาโมโตะชิ่งหยิบชุดทำแผลขึ้นมาทำเองก่อนที่จะโดนชามาลทำให้อย่างที่โกคุเดระและคนอื่นๆ โดน คนอื่นๆ ที่หมายความเฉพาะแค่เด็กนักเรียนผู้ชายนะ ส่วนผู้หญิง...ไม่นับ

เขาเพิ่งรู้ว่าคณะกรรมการรักษาระเบียบจะมีผลต่อความสงบสุขของโรงเรียนเขาขนาดนี้...

ว่าไป ฮิบาริ เคียวยะ หายไปไหนนะ ?

ดวงตาสีทรายเหลือบมองคนที่จิ้มๆ แผลตัวเองด้วยแววตาตั้งคำถาม แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป โกคุเดระจะรู้อะไรมั้ยน้า วันนั้นเห็นแว้บๆ อยู่ว่าเหมือนฮิบาริจะเป็นคนอยู่ข้างๆ ห้อง แถมเกิดอะไรฉุกละหุกก็ไม่รู้ที่น่าจะเกี่ยวข้องกับทั้งสองคนอย่างน่างงๆ

---------------------

โกคุเดระสับเท้าด้วยความไม่พอใจอะไรสักอย่างบนโลกมนุษย์ ก้าวฉับๆ ผ่านเข้าไปในห้องตัวเองอย่างรวดเร็ว มีเพียงชั่ววินาทีก่อนเข้าห้องนั้นสายตาพลันไปหยุดหน้าบานประตูข้างๆ ที่เขาไม่เคยรับรู้มาก่อนว่านั่นเป็นห้องของใคร หนึ่งความคิดทีแทรกเข้ามาในหัวคือการไปเคาะประตูห้องนั้น

เขาคิดแบบนั้นมาสองวันแล้ว นับตั้งแต่ที่เขาไม่ได้เห็นหน้านิ่งนั้นอีก

หากแต่...

ใบหน้ายู่ยี่ถอนหายใจออกมาแล้วดึงตัวเองให้กลับไปไขประตูห้องแล้วโยนสัมภาระลงบนโซฟาตัวเดียวเพียงในห้อง มือเล็กคลำใบหน้าที่มีแต่รอยแผลแล้วต้องร้องอูยออกมา มันเจ็บน้อยซะที่ไหนกันล่ะ ถึงจะน้อยกว่าพวกที่ต่อยตีกว่าเขา แต่แค่คิดว่าอากาศเย็นๆ ของฝนตกจะทำให้แผลตึงแล้วละก็...

ใจก็อดจะประหวัดไปถึงเจ้าของห้องหัวดำข้างๆ ไม่ได้

เรื่องทุกอย่างมันนั่นแหละที่ผิดแต่เพียงผู้เดียว...

เฮอะ...

ดวงตาสีเขียวเหลือบมองไปยังผนังห้องที่ถูกใช้ร่วมกัน เพียงแต่คนละฝั่ง เขาแค่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับอีกฝ่าย ถึงทำให้ไม่ไปโรงเรียนสองวัน ตั้งสองวัน....เขาแค่อยากรู้เท่านั้น ไม่ได้เป็นห่วงนะเฟ่ยย

ลำตัวเล็กยืดลุกออกจากโซฟาแล้วเดินไปยังระเบียงที่นานๆ ครั้งจะเดินออกไป เป็นระเบียงที่ยามาโมโตะเปิดไปแล้วเจอกับฮิบาริอย่างไม่คาดฝัน (แน่นอน...ว่าเขาเองก็ไม่ได้คาดฝัน) มือเล็กรูดผ้าม่านแล้วชะโงกหน้าออกไปมองด้านข้าง ทว่า...ก็มีแต่ความว่างเปล่าเท่านั้น

ไม่ถึงกับผิดหวัง แต่ก็แค่คิดเท่านั้น...ว่าจะได้เจอหน้าอีกคน

โกคุเดระแค่นหัวเราะให้ตัวเอง แล้วเขาจะอยากเจอฮิบาริไปทำไมกัน ไม่มีเหตุผลอะไรที่ดีในการจะเจอกัน การที่ปล่อยให้มันเป็นเหมือนปกติก็ดีแล้ว เหมือนตั้งแต่แรกที่เขาไม่รู้จักคนข้างห้องด้วยซ้ำ

แบบนั้นน่ะ...ดีแล้ว

.

.

.

.

.

.

เหรอ ?

สองเท้าเล็กพาตัวเองเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว เมื่ออยู่ๆ ฮอร์โมนในร่างกายเริ่มชนะสมองที่กำลังตรองความคิดและเหตุผลและหลายๆ อย่าง มือเล็กเอี้ยวบิดลูกบิดแล้วหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องที่มีเลขใกล้เคียงกับห้องของเขา

โกคุเดระกำลังคิดว่าเขาถูกผีสิง...หรืออะไรทำนองนั้น

เพราะมือของเขากำลังเอื้อมไปเคาะป๊อกๆ ที่บานประตูอันต้องห้าม (สำหรับเขา) ไปเสียแล้ว โกคุเดระแทบจะต่อยมือตัวเองทิ้ง หากไม่ติดว่าเป็นมือของเขาเองละน่ะ สิ่งที่รอมีเพียงความเงียบเท่านั้น เขาไม่ใช่พวกที่จะเคาะประตูแล้ววิ่งหนีเป็นพวกเด็กๆ เสียหน่อย

แม้จะแอบหงุดหงิดตัวเองอย่างบอกไม่ถูก

แต่...ความรู้สึกลึกๆ กลับกำลังรู้สึกไม่แย่ในสิ่งที่ตนเองทำไป

ปลายนิ้วเล็กๆ เย็นเฉียบไปด้วยความตื่นเต้นที่พาให้หัวใจของเขาเต้นรัวจนน่าตกใจ ก็แค่...อยากรู้ว่าอีกฝ่ายยังไม่ตายเท่านั้น ก็แค่...เท่านั้นเอง ปั๊ดโธ่ ! เชื่อกันสิ...เขาไม่ได้คิดอะไรอย่างอื่นเสียหน่อย ห่วงเหิ่งน่ะ ไม่มีหรอก

เสียงเปิดประตูเบาๆ เรียกให้คนที่ก้มหน้าทะเลาะกับปลายรองเท้าตัวเองอยู่ผงะตัวแล้วเงยหน้าขึ้นมามอง

เสี้ยวหน้าสีขาวของคนผมดำที่อยู่ในห้องมืดเรียกให้โกคุเดระ ฮายาโตะที่มีความเชื่อเรื่องสิ่งศักดิ์สิทธิ์นั้นแอบผวาและคิดไปไกล ก่อนที่ร่างนั้นจะยืนออกมาเต็มๆ ให้สติของผู้มาเยือนได้กลับมาอย่างสมบูรณ์อีกครั้ง

“อะไร?” คำถามจากเสียงแผ่ว เรียกให้คนตัวขาวต้องเขยิบเข้าไปใกล้ แต่ความใกล้แม้แต่แค่นิดเดียว ก็ทำให้โกคุเดระมีโอกาสได้สำรวจใบหน้าของผู้คุมกฎของโรงเรียนที่ดูแปลกตาไป ริมฝีปากนั้นดูซีดเซียว รวมไปถึงใบหน้าด้วย ยิ่งมีเรือนผมสีดำคอยขับความขาว ก็ยิ่งเห็นชัดว่าหน้านั้นซีดราวกับ...คนมีไข้

มีไข้ ?

“ป..เปล่า” ปฏิเสธเสียงแข็งเอาไว้ก่อน ทั้งที่ดวงตายังจ้องอยู่บนใบหน้ากรอบคมนั้นไม่ห่าง

ฮิบาริถอนหายใจแล้วขมวดคิ้วนิ่ง มือแกร่งจับขอบประตูเพื่อพยุงตัวเองเอาไว้ไม่ให้ล้มและไม่ให้อีกฝ่ายได้สังเกตว่าเขาจะล้ม ให้พวกปวกเปียกนี่มาเห็น...ไม่มีทาง

“ก็ดี งั้นก็กลับห้องนายไปซ...”

“นายไม่สบาย!”

ก่อนที่ฮิบาริจะได้พูดจบ เสียงใสก็แทรกขึ้นมาพาให้คน ‘ไม่สบาย’ หน้าหงิกแล้วส่ายหน้าไปมาอย่างปวดหัว “กลับห้องไป” กดเสียงเข้มเพื่อไล่อีกฝ่ายที่ทำหน้าจับผิดเขา

คนผมเงินทำหน้ายับเมื่อโดนเอ่ยไล่แบบไม่ไว้หน้า เหอะ ที่แท้ก็ไม่สบายนี่เอง...มิน่าเล่า ถึงไปโรงเรียนไม่ได้ เนตรกลมจ้องร่างสูงกว่าแล้วยกยิ้มคล้ายจะเยาะขึ้นมา ซึ่งไม่ได้สร้างความพอใจให้แก่ฮิบาริได้เลย เพียงแต่ว่า...ดวงตาเรียวหรี่มองใบหน้าขาวตรงหน้าแล้วต้องย่นคิ้ว

ไปตีกับใครมา ? หน้าถึงได้มีแต่แผล...

สงสัยแต่ไม่ได้เอ่ยถามออกไป และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจะยังไม่ก้าวเท้าออกไปจากหน้าห้องเขา ก็เป็นร่างสูงเองที่ดึงเท้ากลับไปแล้วปิดประตูใส่อีกฝ่ายอย่างไม่สนใจว่าจะรู้สึกอย่างไร...หึ คนแบบนั้น ดื้อแบบนั้น รู้สึกได้ก็คงจะหายเร็วนั่นแหละ

ร่างโปร่งที่ใบหน้ามีหยดเหงื่อไหลลงมาเอามือข้างหนึ่งยันไว้กับกำแพง

หงุดหงิดตัวเองเล็กน้อยที่โดนฝนแล้วไม่สบาย

หงุดหงิดกับอีกคนมากกว่า...

โดนฝนเท่ากันแต่ยังดูสบายดี แม้จะน่าเป็นห่วงกับรอยแผลและรอยถลอกบนใบหน้าก็เถอะ

หือ.. ห่วง...งั้นเหรอ ?

เหอะ

กลายมาเป็นว่าโกคุเดระต้องนั่งเถียงกับตัวเองว่าการไม่สบายของฮิบารินั้นมีสาเหตุจากวันที่ทะลึ่งเดินไปตากฝนโดยไม่เอาร่มไป แม้จะไม่ใช่ความผิดของตัวเอง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเขาก็มีส่วนร่วมในความผิด...ที่เขาไม่ได้ก่อเนี่ยนะ !?

ร่างบางผมสีเงินเถียงกับตัวเองเป็นครั้งที่แปดหมื่น

และสุดท้ายก็ตัดสินใจอะไรบางอย่างออกมา

เขาคิดว่ามันคือการตัดสินใจที่ไม่ได้แย่อะไร...เขาคิด

---------------------

วันที่อากาศครึ้ม...

มือเล็กหิ้วถุงใส่อะไรบางอย่าง รีบวิ่งขึ้นบันไดจนเสียงดังตึงตัง ก่อนจะถลันตัวเข้าห้องพักของตนเองด้วยความเร่งรีบ ตาเหลือบมองนาฬิกาดิจิตอลที่ตั้งอยู่ข้างหัวเตียงที่บอกเวลาเกือบเที่ยง เมื่อเหลือบมองด้านนอกก็มีแต่เค้าเมฆที่ตั้งท่าจะฝนตกมาแต่ไกล

เด็กหนุ่มหยิบจานชามของตนเองออกมาแล้ววางมันลงบนถาด...ของใครก็ไม่รู้ แต่ไม่น่าจะใช่ของเขาออกมา แกะอาหารสำเร็จรูปเทใส่จานพวกนั้นแล้ววางช้อนส้อมลงไปข้างๆ และวางซองสีขาวลงไปในส่วนที่ว่างพอจะวางได้

อาหารและยา อ.ย.น่ะเอง ~ (ไม่ใช่และ)

จมูกโด่งสูดกลิ่นหอมของอาหารร้อนๆ ที่เขาเพิ่งจะเดินไปซื้อมาจากร้านที่อยู่ไม่ไกลแถวนี้นัก เขาค่อนข้างมั่นใจว่ารสชาติมันไม่แย่สำหรับคนป่วย แต่เห็นมีคนบอกว่าคนป่วยกินอะไรก็ไม่อร่อย ช่างมันเถอะ เน้นปริมาณและสารอาหารก็น่าจะเพียงพอแล้ว

โกคุเดระยกถาดอาหารแล้วเดินออกไปตรงหน้าห้องที่เมื่อวานเขาเดินมาเคาะด้วยความ...ด้วยความอะไรสักอย่างนั่นแหละ

ถาดในมือถูกวางลงอยู่หน้าประตูห้อง แม้จะเป็นการวางตรงพื้นก็เถอะ โกคุเดระหวังว่าอีกฝ่ายน่าจะไม่ถือนะ มือเล็กเอื้อมไปเคาะสองสามครั้งก่อนจะรีบหันหลังกลับไปยังห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว

เขา...เขาไม่ใช่เด็กที่เคาะห้องแล้วหนีหรอกนะ แต่แค่...เออน่า ช่างมันเถอะ

สองเท้ารีบก้าวเข้าห้องตัวเอง โดยไม่หันกลับมามองข้างหลังที่คนผมดำเปิดประตูออกมามอง แล้วเห็นแผ่นหลังเล็กกำลังหายไปในประตูอีกบาน ร่างโปร่งถอนหายใจแล้วนิ่วหน้า อะไรของเจ้านั่นกัน เล่นเป็นเด็กไปได้...สองเท้าตั้งใจจะก้าวออกไปยืนหน้าห้อง ทว่ากลับสัมผัสถึงสิ่งแข็งๆ ที่อยู่ข้างล่าง

ถาดข้าว ?

เนตรสีนิลมองด้วยสายตาที่มีคำถาม...และจับทุกอย่างมาผูกกันอย่างรวดเร็ว เรียกให้ใบหน้ากรอบคมนั้นแย้มยิ้มออกมาเล็กน้อย มือหนายกขึ้นเกาจมูกตัวเอง แล้วค่อยก้มลงไปยกถาดอาหารนั้นขึ้นมา กลิ่นอาหารที่บอกว่ายังร้อนเรียกให้น้ำย่อยของเขาทำงาน

โกคุเดระแง้มประตูออกมาดู ถาดข้าวของเขาหายไปแล้ว

รอยยิ้มขึ้นมาอยู่บนแก้มที่ยังมีรอยแผลอยู่...

...ไม่ได้ดีใจอะไรซะหน่อยน่า...

El Fin

คนผมเงินในชุดนักเรียนบิดขี้เกียจสองสามทีก่อนจะเปิดประตูออกมาจากห้อง ดวงตาสีเขียวใสต้องเบิกกว้างเมื่อเห็นภาพตรงหน้า

ฮิบาริ เคียวยะในชุดนักเรียนสีดำพร้อมด้วยปลอกแขนสีแดงขลิบทองมีตัวอักษรจีนเขียนอยู่ กำลังยืนกอดอกพิงขอบระเบียงอยู่ในมือข้างหนึ่งมียาหลอดเล็ก ที่เมื่อเจ้านั่นเห็นแล้วก็โยนให้เขาในทันที

โกคุเดระรับแล้วพลิกอ่าน ก่อนเสียงหัวเราะในลำคอจะดังขึ้นมาเบาๆ

“ขอบใจ”

สองร่างเดินลงบันได...ในจังหวะเดียวกัน