S.Fiction 1859 | Track 2 : ทำไมต้องเธอ

Title: Life in Different Sound

Fandom: Katekyo Hitman Reborn ! (c) Amano Akira

Paring: 1859 (Hibari * Gokudera)

Rating: PG13

Author: Devilz79

--------  T r a c k   2   :   ทำไมต้องเธอ  -----------------------------------------

“โย่ว หวัดดี โกคุเดระ” เสียงทักทายจากคนตัวสูงที่ยืนยิ้มอยู่หน้าประตูที่เปิดออก พาให้เจ้าของห้องกลอกตาแล้วผละตัวออกจากประตู เพื่อให้อีกฝ่ายเดินเข้ามา

เด็กหนุ่มตัวสูงหุ่นนักกีฬาหอบของพะรุงพะรังเต็มสองมือ หนึ่งในนั้นมีร่มสีใสคันใหญ่ มีหยดน้ำค่อยๆ ไหลบนผิวพลาสติก ที่เจ้าตัวก็อุตส่าห์หอบเอามาด้วย เมื่อมองออกไปด้านนอกก็เห็นว่าฝนกำลังตกลงมาปรอยๆ

...ฝนตกอีกแล้วงั้นเหรอ ? น่าเบื่อที่สุด ตกไม่รู้จักเวล่ำเวลา ตกผิดฤดูอีกต่างหาก

โกคุเดระปิดประตูห้องแล้วไล่สายตามองตามหลังของแขกที่เดินเข้ามาราวกับเป็นบ้านของตัวเอง เขาไม่สนใจแล้วเดินไปนั่งบนโซฟาก่อนจะหยิบรีโมตขึ้นมาเปิดโทรทัศน์เพื่อลบความเงียบในห้อง

“เฮ้ย !!” เสียงร้องตกใจของคนผมสั้นสีดำ พาให้คนที่นั่งอยู่หันขวับไปมองด้วยความตกใจ แต่ที่เห็น...ก็ไม่ได้มีอะไรแปลกประหลาด แค่เจ้าบ้าเบสบอลมันกำลังยืนอยู่ตรงหน้าถังพลาสติก...ที่มีร่มสีดำอยู่ในนั้น

ร่มสีดำ...

“อะไรวะ?” คิ้วเรียวขมวด ก่อนจะแสร้งทำเป็นไม่สนใจร่มที่วางพิงอยู่ในถังกลมๆ

“นายใช้ร่มตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย?” คำถามที่เอ่ยออกมา พาให้คงฟังเกือบจะสำลักอากาศไปต่อหน้า หากว่าไม่รีบตั้งสติเสียก่อน จะแกล้งทำเป็นไม่สนใจร่มคันนั้นก็คงจะใช่เรื่อง

โกคุเดระมุ่ยหน้าก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหายามาโมโตะที่หยิบร่มขึ้นมาพิจารณาด้วยความสนใจ...โกคุเดระมีร่มติดตัว มิน่าเล่า ช่วงนี้ฝนถึงตกได้ตกดีน่ะ “วะ...อุ้ย...” แล้วคนตัวสูงก็ต้องร้องตกใจเมื่อร่มถูกดึงออกจากมือแล้วลงไปวางอยู่ในที่วางเหมือนเดิม

“เรื่องของฉันเว้ย ยุ่ง”

คนตัวเล็กลงเท้าเดินฉับๆ กลับไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม ทิ้งให้คน ‘ยุ่ง’ มุ่นคิ้วอย่างงงๆ ดวงตากลมจ้องภาพที่เคลื่อนไหวบนจอโทรทัศน์...เป็นรายงานสภาพอากาศที่แปรปรวนไปมาในช่วงนี้ มีบางพื้นที่มีฝนตกหนักบ้างเบาบ้าง

ฝนตกหนัก...

ร่มสีดำ...

มือเล็กยกขึ้นมาเกาจมูกตัวเองเมื่อหวัดนึกถึงเหตุการณ์วันเมื่อวาน ไม่ใช่ว่าตั้งใจจะคิดถึงหรอกนะ....แต่ก็เพราะเห็นร่มคันนั้นต่างหาก มันเลยอดที่จะคิดขึ้นมาไม่ได้น่ะ

ครืดดด ---

เสียงเปิดประตูระเบียงดังขึ้นมา โกคุเดระหันไปมองตามเสียง แล้วพบว่าเจ้าคนตัวสูงผมสั้นกำลังชะโงกหน้าออกไปมองที่ระเบียง แล้วยกมือข้างหนึ่งราวกับกำลังทักทายใครอยู่ “โย่ว...”

ไอ้รอยยิ้มสดชื่นบนใบหน้าที่ค่อยๆ แห้งลงนิดหน่อย พาให้ร่างเล็กรีบดีดตัวเองไปที่ระเบียง...

“...ฮิบาริ” เสียงที่เอ่ยชื่ออีกฝ่ายดังออกจากปากของเด็กหนุ่มนักกีฬาที่อัธยาศัยดีตามประสา “ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าข้างห้องนายคือฮิบาริน่ะ?” ยังหันหน้ามาถามคนที่ยืนจัดระบบใบหน้าตัวเองอยู่อีก

เจ้าของชื่อที่ถูกเอ่ยเหลือบตามองคนผมเงินที่ไม่ตอบคำถามอะไร ค่อยกลับมามองคนที่ทักทายตนเอง แล้วหนังสือปกสีน้ำตาลในมือก็ปิดลงดัง พั่บ ก่อนที่ร่างโปร่งจะยืดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ญี่ปุ่นที่วางราบอยู่กับพื้น แล้วเดินเข้าไปในห้องของตน ตามด้วยเสียงประตูที่กระแทกดังจนคนที่ยืนมองอยู่เบ้หน้า

“เป็นอะไรของเขานะ?”

โกคุเดระกลอกตากับความไม่รู้ร้อนหนาวของยามาโมโตะ ริมฝีปากบางถูกกัดเข้าหากันเมื่อนึกถึงสายตาที่ถูกมองเมื่อครู่...ไม่รู้ มองไม่ออกหรอกว่าคนที่นิ่งแบบนั้นจะคิดอะไรอยู่

กรอบหน้าเรียวมุ่ยลงเมื่อภาพของเมื่อวานมันแล่นเข้ามาในหัวโดยอัตโนมัติ

- - - - - - - - - - - - - -

ฝนที่มันตกหนักเริ่มจะซาเม็ดลงแล้ว แต่ว่าใต้ร่มคันใหญ่ก็ยังคงมีคนสองคนเหมือนเดิม คนที่ทำหน้าที่ถือร่มยู่คิ้วเข้าหากัน เมื่ออยู่ๆ ก็เกิดคำถามที่ว่า ‘เขากำลังจะเดินไปไหน?’

นับตั้งแต่เจอกับฮิบาริ เคียวยะ ก็ดูเหมือนว่าเขาจะค่อยๆ ก้าวตามคนในเสื้อเชิ้ตสีขาวไปเอง แต่ว่า...จะให้บอกว่าเป็นเพราะเจ้านี่คนเดียวมันก็ไม่ใช่หรอกน่า ! ก็...เมื่อข้างๆ ทางมันคือบรรยากาศที่เขาเดินผ่านทุกวันจนมันกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต

ให้หลับตาเดินก็ยังทำได้หรอกน่า...ในเมื่อทางเส้นนี้มันคือทางที่จะกลับไปที่อพาร์ตเม้นต์ของเขาน่ะสิ

แต่ว่า...ทำไมเจ้าคนตัวสูงกว่าที่เดินนำหน้าอยู่หน่อยๆ ถึงเดินมาทางนี้ด้วย...แล้วทำไมเขาเพิ่งจะมาคิดได้เอาตอนนี้ล่ะเนี่ย ? เขาไม่ได้เป็นคนสมองช้าขนาดนั้นซะหน่อยนะเฟ่ยย !

“นี่...ฮิบาริ” เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายออกไป คนตรงหน้าไม่หยุดเดิน แต่ศีรษะที่ขยับเล็กน้อยก็พอจะเดาได้ว่าฟังอยู่ “...นายจะไปไหนเนี่ย?”

เสี้ยวหน้าที่โกคุเดระมองเห็นนั้นทำเหมือนกับชั่งใจว่าจะตอบดีหรือเปล่า แต่สุดท้ายก็มีแค่ความเงียบที่เป็นคำตอบให้กับคนถามที่หน้าเริ่มหงิกลงเพราะความหงุดหงิดใจที่ถูกเมินเฉย

ปั๊ดโธ่ ! นี่มันใกล้ถึงที่พักเขาแล้ว...ถ้าจะไปไกลกว่านี้ก็เชิญเดินไปเองเลยเฟ่ยย เฮอะ

ตากลมมองสองข้างทาง ก่อนจะยกเท้าเลี้ยวขวาเมื่อเจอทางแยก แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อทางที่คนข้างหน้าเดินไปมันก็ไปทางขวาเช่นเดียวกัน...มันอาจจะเป็นแค่ความบังเอิญก็ได้...ก็แค่บังเอิญ

เท้าสองคู่ยังก้าวไปในจังหวะที่สม่ำเสมอ คนที่เดินตามหลังอยู่เล็กน้อยขยับตัวขึ้นมาเดินให้อยู่ในระดับเดียวกับคนที่เปียกโชกไปทั้งตัวแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ...ใบหน้านิ่งๆ อยู่ใต้ดวงตาคมเรียวที่เหลือบมามองคนผมเงินเป็นระยะ แล้วก็ต้องพบกับใบหน้าขู่ฟ่อๆ เหมือนลูกแมวเพิ่งหัดแยกเขี้ยว ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

...และที่น่าแปลกใจกว่านั้น คนตัวเล็กดูเหมือนจะพูดอะไรออกมา แต่ก็เก็บมันเอาไว้ในลำคอ ทำหน้าตาแปลกประหลาดจนเขารู้สึกว่าต้องยกมือขึ้นมาถูจมูกเพราะอะไรบางอย่าง

บางอย่างที่มันหลุดออกจากปากของโกคุเดระ ฮายาโตะถึงสามครั้ง...คำว่า ยิ้ม น่ะ

“เอ๋...?” เสียงร้องยาวที่ดังขึ้นมาเมื่อเขาหยุดเท้า พาให้ต้องหันกลับไปมอง ก็พบกับใบหน้าประหลาดใจ ดวงตากลมเบิกโตขึ้น แล้วริมฝีปากก็หยักยิ้มที่ไม่น่าจะเรียกได้เลยว่าคือรอยยิ้ม เหมือนกำลังฝืนหรือประชดเสียมากกว่า “อย่าบอกนะ...ว่านายอยู่ที่นี่น่ะ?”

สิ้นคำถาม ร่างสูงเองก็อดไม่ได้ที่จะชะงักลมหายใจไปชั่วครู่...คำถามแบบนี้แปลได้อย่างเดียวว่า...

“ไม่จริงน่า...” เสียงบ่นพึมพำดังอยู่ข้างๆ หู ร่างเล็กปั้นสีหน้าที่บอกไม่ได้ว่าดีใจหรือเสียใจกับเรื่อง ‘บังเอิญ’ ที่เกิดขึ้น....บังเอิญราวกับว่ามีใครจัดฉากแน่ะ ฮึ่ยย...!

โกคุเดระหุบร่มก่อนจะรีบก้าวเท้าขึ้นบันไดหนีไฟที่ใช้เป็นบันไดขึ้นลงในตัว แล้วสายตาก็เหลือบเห็นร่างโปร่งที่เดินตามขึ้นมา...ฮิบาริ เคียวยะ สองเท้าหยุดยืนตรงที่พักบันไดเพื่อเลี่ยงให้อีกฝ่ายไปก่อน...เขาไม่ได้กำลังคิดอยู่หรอกนะว่ามันจะบังเอิญอยู่ชั้นเดียวกันน่ะ...

คนที่โดนเลี่ยงทางให้ขมวดคิ้วน้อยๆ มองคนที่ทำตัวแปลกๆ ก่อนจะก้าวเท้าไปตามระเบียงทางเดินผ่านหน้าห้อง พาให้คนมองตามแทบสำลักไอฝนเสียตรงนั้น สองเท้าเล็กก้าวฉับๆ ไปยังหน้าห้องของตัวเอง...

...ในขณะที่มีร่างในเสื้อสีขาวเปียกโชกยืนเสียบกุญแจเข้ากับลูกบิดยืนอยู่ข้างๆ

- - - - - - - - - - - - - -

“เออนี่ เมื่อวานนายได้โทร.หาฉันรึเปล่าอ่ะ ? เหมือนว่าเบอร์นายขึ้น แต่ฉันรับไม่ทัน พอโทร.กลับไปก็ไม่ติด” ยามาโมโตะเปลี่ยนเรื่องถามเมื่อเห็นใบหน้ามู่ทู่ของอีกฝ่าย...ไม่ใช่ว่าทะเลาะกับคนข้างห้องอย่างฮิบาริเหรอ ? เอ...แต่ว่าถ้าทะเลาะกันจริงๆ ตอนอยู่โรงเรียนก็น่าจะมีเรื่องกันไปแล้วสิ

ไม่สิ...มันต้องมีเรื่องตั้งแต่เมื่อกี๊ต่างหาก

“หะ...อ่อ...” คนถูกถามปั้นสีหน้ากลับมาเป็นเหมือนเดิม แม้จะทำไม่ได้ก็ตามที หัวค่อยๆ ประมวลผลคำพูดของอีกคนอย่างช้าๆ เมื่อเสร็จสิ้นกระบวนการ ก็เหมือนว่าอารมณ์จะกลับคืนมาอีกครั้ง “เออเซ่ะ ! ฉันโทร.ไปหานายทำไมไม่รับฟระ!!”

จะบอกให้มารับ...แต่เพราะโทร.ไม่ติดเลยต้องเดินกลับกับร่มสีดำ

“แล้วแกรู้มั้ย การที่ไม่รับโทรศัพท์ฉัน มันทำให้ฉันต้องพลาดโอกาส...ไปอีกปีน่ะ ฮึ่ยย !!” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหงุดหงิด แต่มันก็เจือไปด้วยความเหงาที่ยังครุอยู่ในหัวใจ “เฮอะ แต่ช่างมันเถอะ ฉันไม่ได้คิดจะทำจริงจังหรอกน่า...” พูดโดยไม่ยอมสบตาคู่สนทนา ขบริมฝีปากตัวเองเบาๆ แล้วทำหน้าราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ก็ทำย้อนหลังก็ได้นา ฉันว่...า....”

“ช่างมันเหอะน่า...มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรนักหนาหรอก...” ส่งเสียงปัดรำคาญกับคำเสนอแนะจากคนที่ยืนอยู่ ร่างเล็กเดินไปนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะลุกขึ้นไปชะโงกหน้ามองนอกระเบียง ที่พาให้คนมองอย่างคนเป็นนักกีฬาหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

ถ้าอารมณ์จะเปลี่ยนเร็วพอๆ กับความคิดขนาดนี้ละก็นะ...

โกคุเดระย่นคิ้วเมื่อเห็นว่าประตูระเบียงของห้องข้างๆ นั้นถูกม่านสีเข้มรูดปิดเอาไว้ เขาไม่ได้จะคิดหรอกนะ...ว่าคนในห้องนั้นจะอยู่ในห้องมืดๆ อย่างงั้นเหรอ ? คนที่ดูมากับความมืดแบบนั้น...

ปัง !!

เสียงกระแทกประตูดังขึ้นเรียกให้คนที่เหม่อสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะหันไปขมวดคิ้วกับอีกคนที่อยู่ในห้องแล้วยกมือขึ้นเป็นการ์ดว่าไม่เกี่ยวกับตนเอง แล้วมือข้างหนึ่งก็ยกขึ้นโบ้ยไปทางห้องด้านขวามือที่เป็นต้นเสียง

คนผมเงินเดินไปเปิดประตูมองสิ่งที่เกิดกับห้องข้างๆ โดยที่มียามาโมโตะเดินตามอยู่ข้างหลัง ตั้งแต่เขาอยู่ที่นี่มา ไม่มีสักครั้งที่เจ้านั่นจะส่งเสียงดังให้น่าหาเรื่องแบบนี้...ว่าแต่ กำลังจะเดินไปไหน ? ข้างนอกฝนก็ยังตกอยู่ ไม่ใช่แค่ปรอยๆ แบบตอนแรกเสียด้วย...

ร่มก็ไม่พกไป...

“อะไรหว่า...” คนตัวสูงพึมพำแล้วเกาคางตัวเองอย่างงงๆ แล้วมองตามโกคุเดระที่เดินส่ายหน้าบ่นอะไรสักอย่างที่ฟังไม่รู้เรื่องเข้าไปตรงที่มีถังพักร่มวางเอาไว้ “เอ๋...เฮ้ นายไปจะไปไหนน่ะ โกคุเด...” ยังถามไม่ทันจะหมดคำดี ยามาโมโตะก็ถูกมือเล็กฟาดให้หลบทางก่อนจะวิ่งออกไปด้วยความเร็ว

ในมือนั้นถือร่มสีดำอยู่

ร่างสูงหัวเราะขึ้นมาเบาๆ ตกลงว่าเขากำลังจะเข้าใจในสิ่งที่เขาไม่รู้เรื่องอยู่ใช่มั้ยเนี่ย ?

“เฮ้ยย !!” คนผมเงินกระชากเสียงเรียกคนที่เดินลิ่ว นำหน้าไปราวกับกำลังเดินไล่อะไรอยู่งั้นแหละ แรงลมที่พัดพาให้เม็ดฝนสาดหน้าที่มุ่ยลงเรื่อยๆ เมื่อคนในชุดสีดำเข้มไม่ยอมหันหน้ามาเสียที “ไอ้บ้าฮิบาริ เคียวยะเว้ยย!”

ไม่เรียกเปล่า ครั้งนี้คนตัวเล็กยังวิ่งเข้าไปแล้วใช้มือกระชากแขนที่เกร็งแน่นของอีกฝ่ายให้หยุดเดิน

ฮิบาริหันกลับมองคนที่หยุดตัวเอง ใบหน้ารูปไข่ที่เปียกฝนกำลังยับย่นเหมือนเด็กน้อยที่ไม่ได้ของเล่น ริมฝีปากอิ่มกัดด้วยฟันจนแทบจะห้อเลือดอยู่แล้ว แล้วใบหน้านั้นก็เปลี่ยนเป็นแยกเขี้ยวยิงฟันใส่เขาแทน “หูหนวกรึไงฟระ เรียกถึงไม่หยุดน่ะ !!”

ตะคอกเสียงใส่ด้วยความโมโห...มันบ้าบอชัดๆ เลย....เขานี่แหละ...บ้าเอ๊ยย !! ทำไมจะต้องเดินตามมันมาด้วยวะ

“แล้วตาบอดไม่เห็นรึไงว่าฝนตก ถึงไม่เอาร่มมาด้วยน่ะ !” ใส่อารมณ์ไปกับน้ำเสียง มือก็กระแทกร่มยัดใส่มือของอีกฝ่ายที่ตัวเองเป็นคนจับแขนเอาไว้แน่น จับไม่แน่นเดี๋ยววิ่งหลุดไป !

“หึ...” ครั้งนี้อดไม่ได้ที่ฮิบาริจะหัวเราะในลำคอขึ้นมาวูบหนึ่ง แล้วเงียบเสียงไปเมื่อมองคนตรงหน้าที่กำลังทำท่าหัวฟัดหัวเหวี่ยงอย่างเต็มที่...น้ำฝนไม่ได้จะช่วยดับอารมณ์ร้อนๆ ของเจ้าตัวเล็กนี่ได้เลยสินะ

“จะหัวเราะ จะยิ้มหาอะไรฟระ !!!!” ตะเบ็งเสียงอย่างอดรนทนไม่ไหว ...เขาไม่เห็นหรอกว่าคนตรงหน้ามันจะยิ้มตรงไหน ก็มีแต่หน้านิ่งๆ เหมือนเดิม...เขามองไม่เห็นหรอก....เขาไม่เห็นรอยยิ้มของเจ้ากรรมการระเบียบนี่เลยสักนิด

คนในชุดสีดำปลดสายร่มก่อนจะดีดมันให้กางออกมา แล้วยกขึ้นสูงคลุมร่างกายของเขาและคนตรงหน้า...คิดอะไรอยู่นะถึงได้วิ่งออกมากลางฝนแบบนี้ ทั้งที่ร่มก็อยู่ในมือแต่ไม่ยอมกางซะอย่างนั้น

“...มีร่มอยู่ในมือ แต่ไม่กาง” ร่างโปร่งพึมพำออกมาเบาๆ แต่ก็ดังพอจะให้คนใต้เงาร่มได้ยินอย่างชัดเจน และมันก็พาให้กรอบหน้าหวานมุ่ยลง กำลังจะแทรกกลับไปว่า เป็นเพราะใครกันเล่า ...แต่ว่า...เพราะใครกัน ?

...ไม่มีทางหรอกน่าที่เขาจะยอมตากฝนเพราะฮิบาริ...

บ้าจริง...

เมื่อไรที่อยู่ใกล้เธอ ฉันรู้สึกราวกับเคลิ้มไป

ไม่เป็นตัวเอง ไม่เหมือนเคย

El Fin